Hey all! It’s time for a personal story. Iets met het ziekenhuis, de kaakchirurg en mijn verstandskiezen. In oktober 2018 moesten mijn vier verstandskiezen getrokken worden. Niemand zit hier natuurlijk op te wachten, ook ik niet! Ik had met mezelf afgesproken dat ik dit alleen wilde laten doen onder narcose en anders niet. Uiteindelijk heb ik dit gedaan met een roesje (sedatie) en dit is de beste keuze in mijn leven ooit geweest.
Of ik angstig ben voor de tandarts? Dat valt eigenlijk reuze mee. Maar zodra de tandarts het woord kaakchirurg laat vallen ontstaat er een paniekaanval waar je U tegen zegt. Dit komt door een eerdere, vervelende ervaring bij de kaakchirurg. Je kunt dus wel nagaan hoe ik me voelde toen de tandarts mij vorig jaar vertelde dat mijn vier verstandskiezen eruit moesten. Deze moesten getrokken worden door de kaakchirurg. Mijn grootste nachtmerrie werd werkelijkheid.
Wat doe je als je te horen krijgt dat je vier verstandskiezen eruit moeten en je niet normaal angstig bent? Juist, je gaat online zoeken naar informatie. Ik wilde niks meekrijgen van de hele ingreep en wilde het liefst mijn verstandskiezen onder narcose laten trekken. Ik zocht hier op en vond allerlei informatie over het trekken van verstandskiezen onder narcose. Deze informatie stelde mij gerust en dus besloot ik om een afspraak te maken met het ziekenhuis. Mijn tandarts vertelde mij dat het ziekenhuis Rijnstate in Arnhem erg gespecialiseerd was in het trekken van verstandskiezen. In dit ziekenhuis was ik nog niet eerder geweest maar omdat mijn tandarts dit vertelde was de keuze snel gemaakt. Ik besloot om een afspraak te maken bij Rijnstate. De afspraak was gemaakt en ik kon al vrij snel terecht.
DE EERSTE AFSPRAAK IN HET ZIEKENHUIS
Op mijn eerste afspraak maakte ik kennis met de kaakchirurg die mij ook zou gaan behandelen (Mevr. Drs. S.C.C. Kuijpers.) In mijn ogen een zeer ervaren chirurg die je direct op je gemak stelt, de mogelijkheden op een rustige manier met je bespreekt en zorgt voor een aangename sfeer direct bij de eerste ontmoeting. Als je mij wilt overtuigen wanneer ik doodsbang ben dan is daar ook wel wat ervaring voor nodig moet ik zeggen. Tijdens mijn eerste afspraak gaf ik direct aan de ingreep alleen te willen doen onder narcose en anders niet. De kaakchirurg vertelde mij dat dit niet mogelijk was. Waardoor er direct weer een paniekaanval ontstond. Er ging op dat moment van alles door mijn hoofd. Het kan niet, wat nu?! Heb ik mezelf eindelijk zover gekregen om de behandeling te laten doen onder narcose, is het niet mogelijk. Ik baalde als een stekker en had voor mezelf al besloten om het dan gewoon niet te laten doen. De kaakchirurg probeerde mij wat op mijn gemak te stellen door te vertellen welke mogelijkheden er nog meer waren. Ze vertelde dat het trekken met alleen verdovingen ook prima zou zijn. Maar voor mij was dit alles behalve prima! Naast deze optie was er nog een andere optie en dat was een roesje (sedatie.) Sedatie betekent het verlagen van het bewustzijn. Daarnaast vermindert het angst en wordt je in de meeste gevallen slaperig. Ik had geen idee wat ik kon verwachten maar de kaakchirurg vertelde mij dat ik geen pijn zou hebben en dat andere patiënten die gekozen hadden voor deze optie er allemaal enthousiast over waren. Daarnaast zouden bij deze behandeling alle vier mijn verstandskiezen in één keer getrokken worden. Dit is bij een plaatselijke verdoving niet mogelijk. Omdat er verder geen andere keuze was heb ik mezelf er maar bij neergelegd en heb ik uiteindelijk gekozen voor de behandeling onder een roesje (sedatie.)
Eenmaal thuis besloot ik om mezelf alvast een beetje voor te bereiden en zocht ik online naar wat meer informatie. Tot mijn grote verbazing kon ik weinig vinden over het trekken van verstandskiezen onder een roesje (sedatie.) Alles wat ik over de behandeling kon vinden gaf geen antwoord op de vragen die ik had. Ik wilde bijvoorbeeld graag weten of ik echt niks mee zou krijgen van de behandeling. Ben ik echt weg? Slaap ik? Of heb ik geen pijn maar voel ik wel de bewegingen van het wrikken en trekken? Omdat ik weet dat er veel meer mensen zijn die online zoeken naar informatie leek het mij goed om mijn ervaring vanaf het begin tot aan het eind van het traject met jullie te delen.
DE TWEEDE (TELEFONISCHE) AFSPRAAK
Na de eerste afspraak volgde er een twee afspraak deze afspraak was telefonisch. Deze telefonische afspraak had ik met de sedatiepraktijkspecialist. Ik kreeg bij mijn eerste afspraak een gezondheidsvragenlijst mee die ik thuis in moest vullen. Deze lijst werd met mij doorgenomen tijdens de telefonische afspraak. Eventuele vragen die ik nog had mocht ik ook stellen. Uiteraard vroeg ik of ik wel echt weg was, of ik zou slapen en of ik helemaal niks mee zou krijgen van de behandeling. De sedatiepraktijkarts vertelde mij dat ik echt niks mee zou krijgen maar dat ik misschien heel in de verte nog wel iets zou kunnen horen omdat het gehoor het laatste is wat uitvalt bij een sedatie. Dit stelde mij gerust maar toch vroeg ik me nog af of ik ook niks van het wrikken en trekken mee zou krijgen. De arts zei dat ik me daarover geen zorgen hoefde te maken. Na deze fijne telefonische afspraak was ik eigenlijk helemaal niet meer zo zenuwachtig en was ik klaar voor de behandeling. Ja, echt waar!
DE BEHANDELING
Woensdag 3 oktober, de dag van mijn behandeling. Ik kan het me nog zo goed herinneren. Alsof de behandeling vorige week heeft plaatsgevonden. De zenuwen die na de telefonische afspraak verdwenen waren waren nu heftiger dan ooit. Ik was echt ontzettend gespannen. Vooral toen ik onderweg was naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik langzaam wat rustiger. Toen ik op de juiste afdeling aangekomen was wachtte ik geduldig tot ik geroepen werd. Mevrouw van Willigen! Ik weet nog goed hoe ik moeizaam uit mijn stoel opstond omdat het in het weekend voor mijn behandeling in mijn rug geschoten was. Dat kon er ook nog wel bij. Voordat ik in de behandelstoel plaats mocht nemen werden er eerst nog röntgenfoto’s gemaakt van mijn gebit zodat de ligging van de verstandskiezen goed te zien was. Op de foto’s is te zien dat de bovenste twee verstandskiezen recht naar beneden stonden en de onderste twee verstandskiezen wezen naar mijn kiezen daarvoor en stonden super scheef in mijn kaak. Op deze foto is ook duidelijk te zien dat ze er wel uit moesten anders zouden ze mijn andere kiezen gaan beschadigen. Voor deze behandeling moest ik nuchter zijn en mocht ik geen sieraden, piercings of make-up dragen. Zonder dit alles voelde ik me echt een beetje naakt. Gelukkig mocht ik mijn kleding wel aanhouden. Oké, even geen grapjes meer nu want na het maken van de foto’s was het tijd voor het echte werk. Bij een roesje komt namelijk nog aardig wat kijken. Zo kreeg ik plakkers op mijn borst, een bloeddrukband om mijn arm, een knijper op mijn vinger om het zuurstofgehalte in mijn bloed te meten, een zuurstofslangetje in mijn neus en tot slot; een infuusnaaldje met medicijnen. Via dit infuus kreeg ik het roesje. Ik weet nog dat ik direct na het inbrengen van de infuusnaald al helemaal van de wereld was. Ik zag nog wel wat, maar mijn gehoor werd al minder. Binnen één seconde was ik helemaal weg! Dit was mijn eerste ervaring met een roesje en ik vond het zó bizar. Toen ik wakker werd waren mijn verstandskiezen er al uit. Ik heb niks gemerkt, niks gezien en niks gehoord. Wel lekker geslapen, dat wel! Na de behandeling mocht ik van de behandelstoel af (wat niet lukte omdat ik het zo in mijn rug had.) Ik werd geholpen door de artsen, in een rolstoel gezet en naar een kamer gebracht om weer bij te komen. Man, wat was ik blij al kon ik me nog niet helemaal goed beseffen dat de behandeling er al op zat. Wat ik bizar vond om te horen was dat ik blijkbaar tijdens de behandeling aan had gegeven dat ik nog pijn had aan de linkerkant van mijn mond. Terwijl ik het idee had dat ik al die tijd op een andere wereld was.
NA DE BEHANDELING
In de kamer waar ik bij kon komen werd mijn bloeddruk regelmatig gecontroleerd. Mijn bloeddruk was heel laag maar kwam langzaam weer op peil. Toen mijn bloeddruk in orde was mocht ook het infuusnaaldje eruit. Ik kreeg een recept mee, haalde de medicijnen op bij de apotheek in het ziekenhuis en ging naar huis. De medicijnen die ik na de behandeling kreeg waren Ibuprofen 600 mg en mondspoelwater. Toen ik eenmaal thuis was voelde ik me eigenlijk prima. Tot dat de verdoving uit ging werken. Mijn hemel! Wat was ik blij dat ik die Ibuprofen had. Dat waren echt mijn life savers! Ze werkte ontzettend goed tegen de pijn. Verder moest ik vooral goed spoelen. Als ik me niet vergis moest ik dit de eerste dagen met water doen en daarna met het mondspoelwater. Dit spoot ik met het bijgeleverde spuitje in de wonden om zo eventueel vuil uit de wonden te verwijderen. Het eten ging de eerste dagen na de behandeling nog wat moeizaam. Er stond veel druk op mijn kiezen waardoor op een normale manier eten nog te pijnlijk was. Wat ik de eerste dagen vooral at waren Danone toetjes en voorzichtig wat brood wat ik in stukje scheurde omdat ik het anders niet goed kon eten. Na een aantal dagen ging het eten al beter, had ik minder pijn en kon ik de inname van Ibuprofen ook afbouwen. Ik voelde me vrij snel weer helemaal de oude! Ik heb verder geen pijn of andere complicaties meer gehad en kijk nu vooral erg tevreden terug op de behandeling.
Mijn ervaring bij ziekenhuis Rijnstate Arnhem is erg positief. De artsen waren super vriendelijk, zeer ervaren en stelde mij erg op mijn gemak. Als ik nog vier verstandskiezen had gehad dan zou ik met de kennis die ik nu heb deze behandeling zonder twijfel weer uit laten voeren. Uiteraard weer bij Rijnstate!
Ik hoop dat ik door het delen van mijn ervaring ook andere mensen kan helpen. Mensen die ook vragen hebben. Net als ik destijds. Mochten er vragen zijn stel ze gerust hieronder! Moeten ook jouw verstandskiezen getrokken worden? Dan hoop ik dat je wat hebt gehad aan mijn verhaal en dat je nu minder zenuwachtig bent. Want echt waar, die zenuwen zijn nergens voor nodig!
Liefs, Shannon ♥
Volg je mij eigenlijk al op Bloglovin? Klik hier om dat te doen!
Geef een reactie